شاه انگبین یا ژله رویال

ژل رویال یا شاه انگبین

شاه انگبین یا ژله رویال

ژله رویال یک ماده غلیظ لیمویی یا کرم رنگ است که در آب حل شده و کمی کف تولید می‌کند. دارای خاصیت اسیدی است؛ PH آن سه و نیم الی چهار و نیم و وزن مخصوص آن حدود 1/1 است. از غدد سر زنبورهای کارگر ترشح می‌شود و تنها غذای اصلی ملکه زنبورهاست. بد نیست بدانید زنبور کارگر و زنبور ملکه از نظر تخم اولیه هیچ تفاوتی با هم ندارند، اما به دلیل آن که ملکه به طور دائم از ژله رویال تغذیه می‌کند، 4 تا 6 سال طول عمر داشته و قدرت باروری بسیار بالایی دارد. این در حالی است که زنبور کارگر تنها 5 تا 6 هفته زنده است و توانایی جفت‌گیری و تولید مثل ندارد. تحقیقات نشان داده است عمر طولانی، قدرت تخم‌ ریزی فوق‌العاده و جثه زیبا و بزرگ ملکه به دلیل خواص مغذی ژله رویالی است که مصرف می‌کند.

زنبورهاى عسل به جز عسل كه به صورت متداول توليد مى ‏نمايند، ماده ديگرى را براى ملكه خود تهيه مى ‏كنند كه به شاه‏ انگبين‏ يا ژله رويال معروف است؛ يعنى لارويى كه قرار است ملكه شود، در تمام طول زندگى خود از اين غذا مى‏ خورد.

زنبورهاى كارگر در مدّت 21 روز بالغ مى ‏شوند؛ اين در حالى است كه ملكه در مدت 16 روز بالغ شده كارگرها معمولا 2 ماه تا 6 سال عمر مى ‏كنند اما ملكه تا 8 سال زندگى مى ‏كند. يكى از تئورى‏ هايى كه طول مدت زندگى ملكه را با توجه به توليد مثل زياد توجيه مى ‏نمايد، تغذيه او از ژله رويال است. در تجزيه‏اى كه بر روى اين ماده صورت گرفته، مشاهده شده است كه علاوه بر ويژگى ‏هاى عمومى عسل، مقدار زيادى، اسيد پانتوتنيك در عسل سلطنتى وجود دارد.[1] به هر حال، امروزه از عسل در موارد بسيارى از جمله در ميكروب ‏كشى- به دليل وجود اسيد فورميك- التيام‏ بخشى در بيماريهاى پوستى، بيماريهاى گوارشى و زخم معده، بيماريهاى تنفسى، بيماريهاى چشم و زنان و زايمان و جز آن استفاده مى‏ شود.



[1] - بهداشت تغذيه، ص 360.

خواص گرده گل

خواص گرده گل

در تعریفی  ساده گرده گل همان دانه های رنگارنگ روی گیاهان هستند که بدلیل غنی و کامل بودن از لحاظ غذایی وظیفه بارور کردن گیاه را دارند و گرده گل که در واقع  اسپرم گیاهی محسوب میشود به علت داشتن ویتامینها و هورمونهای با ارزش یک ماده غذایی و یک داروی بسیار عالی شناخته شده است که ارزش غذایی و خواص درمانی ان را نباید فراموش کرد.

«گرده‏ ى گل‏Pollen تخم مذكر گل مى ‏باشد كه در قسمت انتهايى پرچم قرار دارد و تنها عامل براى بارور كردن گياه مى ‏باشد و زنبور آن را درون كيسه ‏هايى كه در پاها وجود دارد ذخيره كرده و جهت تغذيه خود و نوزادان به درون كندو مى ‏آورد.

گرده‏ ى گل به وسيله‏ى تله ‏ى گرده ‏گير از پاى زنبور جدا مى‏ گردد و در دستگاه خاصى جهت تبخير درصد خاصى از آب آن قرار مى‏گيرد تا براى مصرف آماده گردد. بايد توجه داشت كه اين دستگاه داراى نور، حرارت و جريان هواى خاص بوده و موجب عدم تغيير كيفيت گرده مى ‏گردد.»[1]



[1]  - دانشنامه طب اهل بيت عليهم السلام، ص: 138

 

دانستنیهایی در درباره خرما

دانستنیهایی در درباره خرما

مقدمه

تعريف خرما

عربى: رطب هندى.

انگليسى:.date

فارسى: خرما.

عربى: تمر.

اردو: چهواره.

يونانى: فرافومين.

رومى: فسنين، فسافنين.

سنسكريت: گوستنا كاركهر جورى، چهوهاره.

لاتين: فنكس مونتينا.

انگليسى:date palm .

خرما اسم فارسى است و به عربى: تمر و به يونانى: فرافومين و به رومى: فسنين و به هندى چهورا و كهارك مى ‏نامند.

خرما ميوه‏ اى مشهور است و درخت آن نر و ماده مى ‏باشد. نر آن گل و خوشه برمى ‏آورد و ميوه نمى‏ آورد بر خلاف ماده آن و در خوشه‏ هاى گل هر دو نوع گرد مى ‏باشد و آن غبار را كشن خرما مى‏ گويند و در ابتداى ظهور خامى گرد نر را بر ماده مى‏ زنند و ميوه آن بزرگ و شيرين و شاداب و تخم آن كوچك مى ‏گردد و از ابتداى پيدايش تا انتها و كمال رسيدگى ميوه آن هفت مرتبه مقرر كرده ‏اند و هر مرتبه به نام خاص موسوم است: اول را طلع و ليغ، دوم را بلح، سوم را حلال، چهارم را بسر پنجم را قسب، ششم را رطب، هفتم را تمر مى ‏گويند.

خرما مقوى بدن و مسمن و مسخن آن و نافع فالج و لقوه و سردى جگر و ملين صلابت مفاصل و صالح براى سينه و شش بارد و نافع صاحبان درد كمر، مقوى كليه لاغر شده و باه سرد مزاجان مى ‏باشد. خوردن آن با شير تازه غذاى بسيار قوى مى ‏دهد و نوشيدن كوفته آن با عفص قطع اسهال مى ‏نمايد.